Adam Białoszyński, Powstaniec Wielkopolski

stopień wojskowy: bosman, kapitan
rodzice: Wojciech Białoszyński i Agnieszka z d.?
urodzony: 18 grudnia 1890 roku w Poznaniu
zmarł: 12 lipca 1949 roku w Psarskim
miejsce zamieszkania: Psarskie
miejsce pochówku: Kiekrz

Życiorys.
Urodził się w Poznaniu przy ulicy Żurawiej 7/5. Dzieciństwo spędził w Poznaniu. Jako poddany cesarza niemieckiego służył w armii niemieckiej, a dokładniej w marynarce na okręcie S.M.S Preussen z którego zdezerterował salwując się ucieczką z lazaretu w maju 1918 roku.
W czasie, kiedy nie służył Ojczyźnie (1923-1939 i 1945-1949) zajmował się rolnictwem w gospodarstwie rolnym żony Zofii (z domu Jagodzińska) w Psarskim.
W 1940 r. został wraz z rodziną wysiedlony przez niemieckich okupantów do Chełmna Lubelskiego, gdzie pracował w gospodarstwie rolnym. Później przeniesiono ich do Putowic i Ewusina.
Na terenie województwa lubelskiego Adam Białoszyński działał w Armii Krajowej.
Do rodzinnego Psarskiego koło Kiekrza wrócił wiosną 1945 r. Był również działaczem społecznym.
W 1932 r. wraz z kolegami – marynarzami brał udział w odsłonięciu Pomnika Wdzięczności Chrystusa Króla na dzisiejszym placu Adama Mickiewicza w Poznaniu.
Zmarł 12 lipca 1949 r. w Psarskim k/Poznania i spoczywa na cmentarzu parafialnym w Kiekrzu.

Przebieg służby.
Adam Białoszyński, jako dezerter z byłej armii niemieckiej (w czasie I wojny światowej, powołany ok.1910 roku. do marynarki wojennej służył na S.M.S. „Preussen”) już od listopada 1918 r. organizował IV Kompanię Marynarzy Powstańców Wielkopolskich, która wchodziła w skład batalionu Służby Straży i Bezpieczeństwa Marynarzy w Poznaniu. Rekrutowali się oni z pruskiej formacji Kriegsmarine. Przed wybuchem powstania działali w konspiracji pod nazwą Oddział Marynarzy Powstańców dla walk o zjednoczenie ziem Polskich. Jego utworzenie miało miejsce 5 grudnia 1918 r. w kawiarni „Zielona” przy ul. Wrocławskiej 18. Marynarze w granatowych mundurach byli elitą sił powstańczych, m.in.: stanowili osobistą ochronę I.J. Paderewskiego podczasjego pobytu w Poznaniu. 27 grudnia 1918 r.
IV Kompania Białoszyńskiego (tak w skrócie ich nazywano) zdobyła koszary 47 pułku piechoty niemieckiej, ogniem zaporowym ostrzeliwała kolejne koszary tym razem 6 pułku grenadierów na Grunwaldzie, uniemożliwiając im działania w centrum miasta, zdobyli Fort VII z zaopatrzeniem wojskowym oraz Dworzec Główny i 6 stycznia 1919 r. lotnisko Ławica w Poznaniu z mnóstwem cennego sprzętu lotniczego. W czasie walk z załogą byłego 6 Pułku Grenadierów Pruskich Adam Białoszyński został lekko ranny w głowę.
Marynarze po wyzwoleniu miasta chronili przed kradzieżą magazyny z umundurowaniem, żywnością oraz bronią. Wszystko to służyło następnie poznańskim pułkom, które podczas wojny polsko-bolszewickiej udały się w okolice Lwowa.
Po akcji powstańczej w Poznaniu bosman Adam Białoszyński wyruszył na czele kompanii marynarzy w styczniu 1919 r. na odcinek frontu północnego pod Szubin, Łabiszyn, Żnin, Tury, Rynarzewo, Brońsko, Samoklęski. Kompania liczyła ok. 300 marynarzy, a później nawet 500. W walkach pod Rynarzewem, gdzie zdobyli pociąg pancerny, zginęło około 15 marynarzy, a dowódca Adam Białoszyński został ciężko ranny.
Po zakończeniu walk powstańczych i wyleczeniu awansował na stopień kapitana Wojska Polskiego i został komendantem Dworca Głównego w Poznaniu, a od maja 1919 r. był dowódcą III Batalionu 73 Pułku Piechoty w Kępnie. Na czele tego batalionu brał udział w walkach z heimat i grenzschutzem oraz w walkach o wyzwolenie na Górnym Śląsku. Będąc zastępcą dowódcy pułku, wkroczył w 1922 r. wraz z pułkiem na Śląsk, w którym służył do grudnia 1923 r.

We wspomnieniach towarzyszy broni kapitan Adam Białoszyński przedstawiany był jako nieprzeciętny dowódca i żołnierz. Służbę czynną zakończył w 1928 r. i związał się z Kiekrzem i Psarskim. W 1939 r., w chwili napaści hitlerowskiej na Polskę, ukrył swój mundur powstańczy, laskę kapitańską, szablę i inne cenne dokumenty.
Losy tych rekwizytów nie są znane.
(za E. Nawrot, dzieje Kiekrza i okolicy, Poznań 2000, s. 163).

Odznaczony:
• Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym
• Odznaka pamiątkowa (powstańca broni) ustanowiona 14 maja 1922 roku za udział w powstaniu wielkopolskim 1918-1919
• Odznaka pamiątkowa za waleczność byłej naczelnej komendy straży ludowej byłego zaboru pruskiego. Odznaka ze złocistym wieńcem wawrzynowym (24 listopada 1922 r.)
• Odznaka 69. pułku piechoty z Gniezna (1927 rok).